Şimdiye kadarki en tuhaf kâbusumu gördüm Gömlük dün gece. Her şey kurabiye yapmaya niyetlenmemle başlıyordu…
Kurabiyelerin malzemesi tuhaftı bir kere. Hanımeller falan gibi, bisküviye benzer bir tür kurabiye yapmaya çalışıyordum ki daha önce öyle bir şey denemişliğim yok gerçek hayatta. Nitekim rüyamda da denememişim herhalde ki beceremiyordum bir türlü.
N’aber?
robureyy….
Sanki her şey bu gece uyumamama bağlı. Sanki uyumazsam o süslü arabanın balkabağına dönüşmesine engel olabileceğim fakat gel gör ki süslü bir araba yok ortalıkta…
Demem o ki Gömlük, unutmadım, aklımdasın. Şu an sadece vakit geçirmek için yazıyorum gerçi ama olsun. Hayır, deli gibi de uykum var, dün de iki de mi ne yattım zaten, yine de inadına uyumuyorum. Yatağa gitmeye üşeniyorum aslında biraz. Şu oturduğum sandalye yatağa dönüşebiliyor olsaydı ne güzel olurdu aslında. Şu keyif koltuklarından almalı bir ara, evet…
Bu böyle yarım kalmayacak Gömlük, sözüm söz
Ne zamandır iki satır bir şey karalayamamış olmak dert oldu içime, ondan dedim, gireyim, iki satır bir şey karalayayım. Zannedersem iki satır olmuştur çoktan, çıkayım o halde
Akşamları ağrıyor bazen. Anneme desem başlayacak hemen; “Sabahları saçını yıkayıp çıkıyorsun evden, adam gibi kurutmadan, ondan ağrıyor” diye. Ah be Gömlük, şu laflar daha çok ağrıtmıyor mu insanın başını?
Kamuoyu tarafından TWFNR (The Weekly Friends’ Nargile Reunion) diye bilinen organizasyonun son toplantısında beklenmedik gelişmeler yaşandı. Avam tabakasının en önemli toplantılarından birisi olan TWFNR’de yaşanan bu gelişmeler insanın aklına “Ben bu TWFNR’yi doğru mu yazdım” sorusu ile beraber bir tabak pilav üstü kuru fasülye getiriyor.
Hakikaten şüpheleniyorum bazen, kuru yer bırakıyorum bir yerde de ondan cenabet mi geziyorum farkında olmaksızın deyü fakat sanmıyorum, yani dikkat ediyorum o kadar. Hayır, nedir yani bu cenabetlik, nedir, nedendir?…
Evvelsi gün görüben amcazâdelerim bile müteşâir şahsiyâtımdan bîhaberdir, hem-an bu niteliğimi işbu mevkîde dillendireyim dedim. Evet, Recâi Güllapdan’a özendim biraz…
Efen’m, sene 2006, şirketin bir eğitimindeyiz. Amerika’dan gelmiş birisi veriyor eğitimi ki eğitimi alanların yaşlarını toplasak, anca adamın torunun yaşı falan eder herhalde. Ben adamı ölü sandım zaten ilk gördüğümde, sonra dikkat ettim ki hayat emâreleri mevcud halen, hareket ediyordu yani en azından. Neyse işte, bir sıkkınlık aldı beni ki sormayın, resimler çiziyorum, aklıma gelen beyitleri falan karalıyorum sağa sola. En son şey geldi aklıma, Yavuz Sultan Selim’in bir şiiri var, meşhur:
En son ne zamandı bakalım, 2002 falandı herhalde, Dikmen Vadisi’nde yörük çadırı vardı bir, orada fasıl yapmıştık da orada çalmıştım sahnemsi bir yerde, ondan önce de orta ikideydim herhalde, veya orta birde…